O an herkes susar, sadece onların gözleri konuşurdu...

Bu bir Aşk hikayesi;

Normal olarak bu yazıyı dün kaleme almam gerekirdi,

zira anmaya değer olan gün

bundan tam tamına 78 yıl öncesi,

27 Ekim 1937’yi işaret ediyor.

Ancak, bu hikayenin kahramanlarından birinin, sevgili babamın isteğine uygun olarak,

o günü bu günmüş gibi ele alacağım.

Tarihler konusunda kendisinin

bir garip tutumu vardı zira;

Her 1 Mart günü,

“doğumgünün kutlu olsun baba” dediğimizde,

“bu gün değil yarın” der,

ertesi yıl 2 Mart’ta

“doğumgünün kutlu ....” diye başladığımızda da lafı ağzımızda tıkar, “dündü, geçti” derdi...

Kendince bir açıklaması vardı, elbette;

Şubat’a bulurdu kabahati, hani dört yılda bir 29 çekiyor ya, hesapta o yüzden kayıyormuş doğum günü, gerçeği hiç söylemedi ancak, doğum gününü pek hatırlamak ve kutlamak istemezdi sanırım, çünkü hiç hatırlayamadığı anasını henüz 3 yaşındayken üstelik de kızkardeşinin doğumunda kaybetmişti.

Bu 27 Ekim’i neden 28 Ekim yaptığını sorsaydık,

ki hiç sormadık, muhakkak ona da,

Birinci Teşrin (Teşrin-i Evvel) ayının 27 inci günü,
yeni takvimde Ekim’in 28’ine denk gelir aslında
diye cevap verirdi.

Evet, işte bugün 28 Ekim 1964’de,

babamın çekindiğimiz fotoğrafa düştüğü

“28 yılın 28 Ekim’i” notundan kopyalayarak, 

78 yılın 28 Ekim’i

51 yıl önce’nin 28 Ekim’i Anne ve Babamın 28. Evlilik yıldönümlerini kutluyoruz ailecek,
Bahçelievler Çarşı durağındaki Karadeniz Lokantasında,
Babam 48, Annem 46, rahmetlii ağabeyim Bülent 21, ben ise henüz 11 yaşındayım.    

Eğer yaşasalardı bugün 78. yıllarını kutlayacaktık büyük bir aile olarak.

1980 öncesi dönemde hemen her yıl muhakkak bir araya gelinir ve bu anlamlı günü o sırada ailemizin mevcutlarından kim varsa bir arada kutlamaya çalışırdık. Daha sonraki yıllarda da kutlandı elbette, ancak bu kutlamalarda artık ben ne yazık ki ayrı bir şehirde yaşamaya başlayalı beri katılamaz olmuştum. Tesadüfen orada olmuşluklarım da olmuş olabilir ancak, şu an onu hatırlayamıyorum, hatırladıklarım daha çok 80 öncesi yıllara ait.

Annemin çok severek yaptığı güzel yemeklerle donatılmış soframızda kutlardık çoğunlukla bu özel günleri, çok nadir dışarı çıktığımız günler de oldu elbet, 64 yılındaki gibi. Annemin o çok gururlandığı zeytinyağlı yaprak sarmaları, bazen Rize’ye tayin olduklarında öğrendiği Hamsili Pilavı, bazen Mardin tayin günlerinden öğrenilmiş içli köfteleri, keleğe (Konya’da hırtlak denir) doldurulmuş o nefis turşu dolmasını, tam zamanının Aşuresinin yanısıra rakımız ve de şarabımız eksik olmazdı. Tabii eksik olmayan en önemli unsur ise “sevgi”ydi...

Onların her geçen gün katlanarak büyüyen o büyük aşkları, masanın etrafındaki herkesi sımsıkı sarar, sarmalardı.

İşte böylesi bir sıcak ortamda, sevgi sözcükleri havada uçuşur, muhteşem lezzetler damaklarda hoş bir keyif bırakırken, yemeğin ortalarına doğru klasik olarak her kutlama yemeğinde olduğu gibi, annem o çok sevdiği buruk, buğulu Buzbağ şarabının ona verdiği rehavetin rahatlığıyla attığı şen kahkahalarına bir ara verir ve ağzından üç kelime dökülürdü...

“gözlerime bak Abdüriiiim” 

(Abdürrahim’i o böyle kısaltırdı kendine has bir şekilde)

işte o an, herkes susar,

sadece onların gözleri konuşurdu...

Masanın etrafında toplanmış olan bizler de, bir ona bir ötekine bakar, bu onlar için çok anlamlı olan özel törene gıpta ile şahitlik eder, kadeh kaldırırdık.

Bizler bunu, birbirlerine olan derin sevgilerini bir şekilde gözlerini birleştirerek birbirlerine bir kez daha sessizce dillendiriyor, yıllarca süren güzel birliktelikleri için birbirlerine duydukları şükranı ve minneti iletiyor ve mutluluklarını paylaşıyorlar diye anlamlandırıyorduk o günlerde.

Ancak, annemin bu üç kelimelik çağrısının gerçek anlamını, sırrını çok sonraları, onları kaybettikten epey bir süre sonra, eski fotoğraflarını karıştırırken keşfedebildim.

Bu sırrı açıklamadan önce onların bu birlikteliklerinin temeline inmem gerekiyor biraz.

Mehmet ve Emine Taşer’in bir oğlu (Ali Besalet) ve iki kızından (Hayriye ve Nuriye) sonra 1918’de Niksar’da dünyaya gelen annem Bedriye ile,

Salih ve Havva Civelekoğlu’nun bir kız (Zehra) ve bir oğuldan (Abdurrahman) sonra 1916’da Akçaabat, Polathane’de dünyaya gelen babam Abdürrahim’i

kader Tokat’ta Ortaokul sıralarında bir araya getirmişti.

Annem Bedriye Ortaokulda sınıf arkadaşlarıyla, 8 Şubat 1931

Annem Bedriye Taşer’in Orta mektep Şehadetnamesi, 10 Temmuz 1932

İlkokul’u bitirdiğinde babam Abdürrahim, o yıllarda yanında kaldığı amcası Molla Ali’nin yönlendirmesi ve ısrarı ile hafız* olmak için eğitimine ara verir ve bu nedenle iki yıl geç olarak Ortaokula başlar, annemden iki yaş büyük olarak.

*hafız: Ezberlemek, zihinde tutmak, saklamak, korumak anlamındaki "h-f-z" kökünden türeyen hâfız, ezberleyen, zihninde tutan, saklayan, koruyan anlamına gelir. Kur'ân'ı başından sonuna kadar hatasız olarak ezberleyenlere, yüz bin hadisi senet ve metinleriyle birlikte ezberleyip râvîlerin terceme-i hallerini bilen muhaddislere de hâfız denir.

246 Abdürrahim’in İlk Tahsil Bitirme Şahadetnamesi, 1 Eylül 1929

Babam Abdürrahim Civelekoğlu ilk ve ortaokul arkadaşlarıyla hatıra fotoğraflarında,
1928 ve sonrası 

234 Abdürrahim’in Orta mektep Şehadetnamesi, 10 Temmuz 1932

Ortaokul’un son yılında mezuniyetten on gün  öncesi babamın, annemin hatıra defterine bir ortaokul talebesinden beklenmeyecek kadar muntazam ve edebi bir dille yazdıkları gelecekteki hayatlarına dair önemli ip uçları taşımaktadır.

“Aziz kardeşim, Geçirdiğimiz tatlı ve samimi dakikalardan sonra bugünlerde ayrılacağız. İstikbalde kalbimizdeki kardeş muhabbetinin ilelebet sönmemesi için defterinize şu hatırayı yazıyorum.

Bu yazıları okur, bu bethah kardeşinizi hatırlarsanız şüphesiz o da çok memnun ve bahtiyar olur. Ayrılık acılarınızı teskin eder, hayatta büyük muvaffakiyetler dilerim.”

11-6-932

Tokat Orta Mektep son sınıf arkadaşlarınızdan

234

Abdürrahim

Babam Abdürrahim, Ortaokul arkadaşlarıyla, 1934

Ortaokul mezuniyeti sonrası ikisinin yolları ayrılır, babam Sivas Lisesi’ne eğitimini devam ettirmek üzere gider, annem ise bir süre ailesi ile Tokat’ta yaşar, sonra birlikte Ankara’ya taşınırlar.

Annem Bedriye’nin Ankara Keçiören Ana Kucağı günleri, Ekim 1935

Annem Bedriye, Ankara’da o sıralar Cumhuriyet Halk Fırkası Kâtib-i Umumiliği (Genel Sekreterliği) yapan ve Mustafa Kemal Atatürk ve Başbakan İsmet İnönü ile birlikte

 Tek Parti Rejiminin güçlü adamlarından biri olan

Recep Peker’in (1889-1950) 

1932’de Himaye-i Etfal (Çocuk Esirgeme) Kurumu’na bağlı olarak Keçiören Bağları’nın Kızlarpınarı ve Keçiören Köy Gazinosu’nun bulunduğu çevrede açtığı Ana Kucağı kreşinde çalışmaya başlar.

Babam Abdürrahim Civelekoğlu’nun Liseyi Bitirme Diploması, 6 Haziran 1935

Babam Abdürrahim ise 1935’te Sivas Lisesi’sinden mezun olmuş ve Üniversite tahsili için Ankara’ya gelmişti. Tıp Fakültesi’ne kaydolmak niyetiyle geldiği Ankara’da bir arkadaşının tavsiyesi ile karar değiştirip,

Ankara Yüksek Ziraat Enstitüsü, Veteriner Fakültesi’ne kaydını yaptıran babam ile annemin yolları bu kez Ankara’da kesişir tekrar.

Babam Abdürrahim’in Ankara Ziraat Enstitüsü Veteriner Fakültesi günlerinden

Yıllar sonra tekrar karşılaşan ve kısa sürede birbirlerini seven ve tutkuyla bağlanan anne ve babamın bu günlerine ait birbirlerine gönderdikleri notlar bu aşkın en güzel tanıklarıdır.

Babam anneme,

“Saadetimin Perisine,
Bu da benim sevgimin şahidi olsun.

Seni E.(ebediyen) unutmayacak
Nişanlın”,

“Benim Melek Bedriyeme,
‘bu’ ve ‘o’ bir hayal değil,
ebediyen birbiri için çarpacak
iki kalbin birbirine selamıdır”,

diye notlar yazarken,

Annem de,

“Seni sevdiğimin şahidi olsun”

diye yazar, 30 Temmuz 1936’da

ona gönderdiği fotoğrafının arkasına...

Çok uzun sürmez, birlikteliklerinin ilk adımını

10 Mart 1937’de nişanlanarak atarlar

ve babam nişan fotoğraflarına

“Bu mes’ut günü unutma ki,

her zaman mes’ut olalım”

yazarak not düşer.

Nişanlanmalarından 7,5 ay sonra da,

babam henüz mezun olmamış olmasına rağmen öğrencinin evlenmesi yasak olduğundan, Üniversite’ye haber vermeksizin

27 Ekim 1937’de nikahlarını kıyılır.

Bin dokuz yüz Otuz Yedi senesi Birinci teşrin ayının 27 inci Çarşamba günü sıfat hüviyetleri bu defterde yazılı Bedriye Taşer ile Abdürrahim Civelek evlenmiş oldukları Ankara B. evlenme işleri memurluğuna mahsus sicil defterinin 674 numaralı sayfasında yazılı olduğu tasdik olunur.”
-27 T.Evvel 1937-

Bu kez fotoğrafın ön yüzüne annem

“Abdürrahime:

İleride geçireceğimiz mes’ut günlerin

ilk adımı 

Senin Bedriye” 

diyerek imzasını atar. 

Ancak, asıl can alıcı olan ve benim onları kaybettikten sonra onlardan kalan eski fotoğrafların arasında keşfettiğim o

annemin tılsımlı sözünün sırrı,

işte bu fotoğrafın arkasındaki notta gizlidir.

Annem, babama
“gözlerime bak Abdüriiim”

derken aslında oldukça derin anlamlar içeren ve nikah sırasında ona verdiği resmin arkasına karaladığı satırlardaki sözünü hatırlatmaktadır, her seferinde...

Abdürrahim;

Sana bu çağımın bir hakikatini verirken şu kelimeler bir an hatırımdan geçti.

Bu gün nazarların bende daha kuvvetli olsun, çünkü senelerin herbirinin hissesine alacağı çizgilerden, yarın hiç birisi kalmıyacaktır. 

Bu gün yalnız ana hatlarım gözlerinde sabit kalırsa bana ileride yine o gözlerle bakarsın değil mi...

Senin Bedriye”

Annem, zaman onun gençliğinde sahip olduğu güzelliklerin yaşlandıkça ondan birer birer uzaklaşacağını düşünerek, babama tek değişmeyecek olanın, ona ilk günkü kadar sevgi ve aşk ile bakan o bir çift gözün değişmeyeceğini yıllar öncesinden görmüş ve her mutlu gününde bunu babama hatırlatmak istemişti.

57 yıl boyunca hiç ayrılmadan, birbirlerini severek mutlu ve huzurlu günler geçirdiler. Tüm yokluklara rağmen Güzel yaşadılar.

Annem Bedriye’yi 1 Eylül 1994’te,

Babam Abdürrahim’i ise 21 Haziran 1996’da

kaybettim.

O büyük aşkı,

bu özel günde anmak istedim.

Aşkları ve Ruhları şâd olsun...